Ivo Victoria

Toon alleen recensies op Leestafel van Ivo Victoria in de categorie:

Ivo Victoria op internet:

Hoe ik nimmer de ronde van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won (en dat het me spijt)
Ivo Victoria

'Edegem, Kontich, Rumst.
Op de schaal der verloren levens is het een stijgende curve, een triumviraat, verbonden door de treurnis die Mechelse Steenweg heet (...)
'Er heeft nooit een Mariabeeld ook maar een traan gelaten, geen lamme is er met dartele pasjes naar buiten komen dansen, geen blinde die het licht heeft gezien. Maar het had gekund. En daar mogen Edegemnaren zich graag aan optrekken, aan dingen die hadden gekund.'

De hoofdpersoon van dit verhaal, de elf-jarige Ivo Victoria, is Edegemnaar bij uitstek, afgaande op deze woorden. Hij vindt Edegem maar een saai gat. Er valt niets te beleven, op school is het saai, want hij leert zonder er moeite voor te hoeven doen. Thuis is hij de jongste, zijn acht jaar oudere broer, wiens glazen oog toch mogelijkheden biedt, zwijgt, staart voor zich uit, en luistert naar muziek die niet eens in de top dertig staat. Zijn zussen, daar heeft hij ook niets aan. Anders hadden ze er wel voor gezorgd dat hij oom was, zoals zijn vriendje Dries het al negen keer is!
Zijn vader is een teleurgesteld man. Ook zijn dromen zijn niet uitgekomen. Ivo weet dat hij in Antwerpen in de Boerentoren iets met 'Arabieren' van doen heeft en dat hij graag mag vissen zonder overigens iets te vangen. Dat is het wel.

'Treur niet, papa. Ik ben er nog. Ik draag jouw naam, jij hebt mij gekozen en ik zal zijn wie jij was.'

Geeft de elf-jarige jongen hier zijn wensen weer, of is de volwassen man die terugkeert naar Edegem aan het woord? Zulke twijfel bestaat vaker, opmerkingen die voor andere uitleg vatbaar is. Ivo verzint een eigen werkelijkheid. Ineens, hij weet niet hoe hij er toe komt, vertelt hij zijn vriendje over zijn vriendschap met Lucien van Impe, (Vlaams wielrenner van 1969 tot 1987) over een Tour de France voor min-twaalfjarige, die hij dan natuurlijk gewonnen heeft.
Dries slikt alles voor zoete koek. Dat verbaast Ivo, maar omdat het hun saaie leventje boeiend maakt, maakt hij het verhaal steeds mooier. Dries is zijn bondgenoot, zijn geheimbewaarder, de man die hem verwend zoals een
toerrenner verwend moet worden. Als hun wegen op school zich scheiden, maakt hij een grote fout: hij belooft Dries dat ze vrienden zullen blijven, maar komt zijn belofte niet na.
Intussen is hij wel de leeftijd voor de fantasie-Tour te boven, maar vooral is hij zijn klankbord kwijt. Op de middelbare school doet hij nog een poging: kan hij dan Lucien van Impe niet zijn, dan maar de zanger van de
Simple Minds. Hoe het afloopt lezen we niet, maar het is duidelijk dat Ivo nooit is opgehouden met fantaseren. Als volwassene draait hij de goedgelovige mens nog steeds een rad voor ogen.

'Daar draait het om, daar draait alles om: niet om de leugen, maar om wat mensen voor waar willen zien, dingen die zouden kunnen, dingen om in te geloven.'

Maar dan gebeurt er iets dat hij niet in de hand heeft, dat hij niet kan wegpoetsen met zijn fantasieën. Hij besluit een poging wagen om schoon schip te maken met zijn jeugd. Hij reist terug naar Edegem. Hij moet Anja vertellen dat hij helemaal geen Tarzan heet, maar vooral moet hij Dries vertellen dat hij nooit de Tour de France voor min-twaalf-jarige gewonnen heeft, zelfs dat die Tour nooit bestaan heeft.
De jongen Ivo weet wat hij wil, hij maakt zijn keuzes. Dat het de verkeerde zijn, ziet hij pas later in. Hij gelooft zelf niet in zijn reis naar Edegem, zoals hij ook zelf niet zijn fantasieën geloofde, hoe graag hij dat ook wilde. Zijn vriend is een andere weg gegaan, hij heeft geen moeite gedaan voor zijn vriendinnetje, -ze zou immers wel wachten?- en zijn vader is overleden en wrang genoeg op de verkeerde plaats begraven. Hem hoort hij nog
maar via het antwoordapparaat, waar zijn moeder de boodschap nooit van veranderd heeft.
Hoe erg kan het zijn? En toch is het boek geen tragedie.
Het is een ongelooflijk mooi, ontroerend, melancholiek, humoristisch coming-of-age verhaal, maar dan een waar de hoofdpersoon niet goed terecht komt.
Ivo Victoria geeft het dorp geen trap na, hij maakt de dingen niet zwaar; enkele scènes zijn hilarisch en ontroerend tegelijk, zoals het verhaal van FiFi. Nergens staat een woord teveel.

Het boek is opgebouwd uit twee delen. In het eerste komt om de twee hoofdstukken waarin de jongere Ivo vertelt, de oudere man naar voren. Maar pas in deel twee, veel korter dan het eerste deel, begrijpen we dat de bedevaart naar zijn jeugd een heilloze bedevaart zal zijn en hij weet het.

'De voetstappen van mijn vader op de trap zijn de bezorgers van een dag die ik niet heb besteld.'

'Ik zat in een koffiebar met iemand die ook beloftevol was in die tijd.'

'Anja fietst niet. Anja komt niet aanrijden. Haar banden lijken nauwelijks de grond te raken, haar spaken dansen in het zonlicht, maken haar wielen tot twee zilveren schijven die Anja Lippenveld roerloos, zonder de minste schokken of wrijving, zachtjes verder drijven.'

Lees de reacties op het forum en/of reageer: