Ineke Vander Aa

Toon alleen recensies op Leestafel van Ineke Vander Aa in de categorie:
Ineke Vander Aa op internet:
  Categorie: Recensies Volwassenen

De lichtekooi van Loven De lichtekooi van Loven


Luctor et emergo (ik worstel en kom boven) zou de lijfspreuk van Louise kunnen zijn. Zij worstelt namelijk wat af, letterlijk en figuurlijk.

Louise woont aanvankelijk bij haar blinde vader in Loven (Leuven) en samen worstelen zij elke dag om hun bestaan. Ze wonen in een vervallen huisje in de Blauwputgang. Veel meer dan een tafel, twee krakende stoelen en twee stromatrassen bezitten ze niet. Ze hebben de toestemming van de stad Loven om te bedelen en doen dat ook elke dag. Vader geeft zijn dochter elke herfst een 'nieuwe' jurk. Ze liegt dan over de kleurloze stof en de gaten en vertelt hem dat hij prachtig is, vader spaart er immers het hele jaar voor. Ondanks de armoede hebben ze het goed met z'n tweeën. Maar aan alles komt een eind. Vader wordt op een dag niet meer wakker. Louise is vanaf die dag alleen, moeder is lang geleden verdwenen. Het is 1747 en Louise is dertien jaar.
Om toch aan geld te komen besluit ze voor één keer te doen wat ze zoveel meisjes heeft zien doen...

Voor deze ene keer dan, beloofde ik mezelf voordat ik mijn gedachte het zwijgen oplegde en me naar de muur draaide. Hij duwde mijn schouders ertegen. Het geluid van de fles die op de grond werd gezet, weergalmde kalmpjes door de straat. De kou sneed in mijn billen toen mijn rokken omhoog werden getrokken.
Het zou snel voorbij zijn.
Het zou geen pijn doen.


Natuurlijk deed het wél pijn. Maar het geld was wel in enkele ogenblikken verdiend dus ging Louise ermee door. Ze werkt een tijdje boven 'Het Paradijs' een kroeg. Daar heeft ze al snel genoeg van, ze wil vrij zijn, en ze gaat de straat op waar ze twee andere straatmadeliefjes ontmoet, de Vlaamse Getrude en Engelse Amelia. Ze kan bij de meisjes op hun kamertje in de Vlaminckstraat komen wonen. Dankzij deze meisjes ontmoet ze 'de hoer der hoeren' Sebastiaan, hij valt tot Louises verdriet op mannen. Sebastiaan wordt haar grote vriend evenals de zwerfhond die ze Loner noemt. Overal waar Lousie gaat volgt de hond haar. Het leven is zwaar, de meiden drinken veel. Er is de constante strijd om eten, om geslachtsziektes te weren en vooral proberen om niet zwanger te raken, wat niet altijd lukt.

Dit bovenstaande beslaat het eerste deel van het boek. - Het boek is verdeeld in drie delen. -  In dit eerste deel is het leven grauw, ruw, gewelddadig en een zware strijd. In deel twee krijgt Louise, die zichzelf  inmiddels Louise van Loven noemt, een beschermheer genaamd Alexander  Delvaux. Hij is wijnhandelaar en getrouwd. Zijn vrouw verblijft in Frankrijk en Alexander woont het grootste deel van het jaar in Loven. Louise woont bij hem en heeft het goed...

Tot dan is het een redelijk verhaal ook al had het flink ingekort kunnen worden. Het kostte me inmiddels al wel redelijk veel moeite om het boek weer op te pakken. Louise spreekt plat Vlaams (Leuvens?) en dat wordt een beetje teveel gebruikt. Ook het leven van Louise begint wat veel van hetzelfde te worden.
Alexander is inmiddels begonnen met Louise te leren lezen en schrijven. Als Alexander voor zaken terug moet naar Frankrijk vraagt hij Louise flink door te oefenen. Louise kan dus op dat moment nog helemaal niet goed lezen of schrijven maar Alexander geeft haar het werk van Spinoza! Dat kan ze lezen als hij weg is. En daar begon ik af te haken. De man heeft een bibliotheek vol boeken, inclusief Robinson Crusoë, maar hij geeft haar het werk van Spinoza te lezen! Het verhaal kabbelt voort, Louise mist Alexander en als hij terug is praten ze over Spinoza. Het lijkt ineens een ander boek geworden. Alsof de schrijfster haar kennis over het werk van Spinoza wilde spuien in plaats van het verhaal over Louise. Alexander vertrekt weer en inmiddels is de streng gelovige Hannah, de huishoudster, op een heel vreemde manier bezig en wordt het verhaal steeds meer bizar. Na 367 pagina’s heb ik het boek dichtgeslagen. Het werd mij een te grote worsteling om door te lezen.

Het is jammer, de schrijfster heeft enorm veel werk verricht om alles correct in de tijd te plaatsen. Het sappige Vlaams is wel leuk en heeft humor waardoor het verhaal wat luchtiger wordt, maar is net iets teveel gebruikt. De kleding, straatnamen, ziektes, tijdsgeest, gebruiksvoorwerpen etc. alles is uitgezocht en goed toegepast in het verhaal. Maar ik heb geen enkele keer het gevoel gehad dat ik daadwerkelijk in Leuven was. Ook Louise kwam ondanks al haar heftige avonturen niet echt tot leven. Zij werd geen karakter. Een enkele keer als ze bij Sebastiaan was, werd ze iemand van vlees en bloed. Zeker het gedeelte met Alexander is bijna saai te noemen, de gesprekken over Spinoza passen niet bij het karakter van Louise. Het is ook onwerkelijk dat iemand die net leert lezen, dit werk kan volgen.
Soms werd het verhaal ook behoorlijk onsmakelijk en erg grof maar het klopte voor een groot deel wel met de wereld waarin Louise leefde.
Op zich is het heel knap wat de schrijfster gedaan heeft, zeker voor een debuut, misschien wel té knap, ze heeft al haar kennis in het verhaal willen verweven en juist daardoor komt het niet tot leven. Het verhaal had als het een flink stuk was ingekort veel sprekender en levendiger geworden dan het nu is. Toch zou ik graag een tweede boek van Ineke van der Aa willen lezen.
Schrijven kan ze wel maar het lijkt nu nog een zoeken naar de goede verhoudingen in een verhaal.

Lees de eerste 14 pagina's van dit boek


ISBN 9789044526219 | Paperback | 509 pagina's | Uitgeverij De Geus | februari 2012

© Dettie, 06 november 2012


Lees de reacties op het forum en/of reageer: