Gio Lippens
Categorie: Recensies Volwassenen
Halverwege de heuvel
Een boek van Gio Lippens, wielercommentator voor de NOS, dat zal toch wel over wielrennen gaan? Maar op de omslag staat een meisje uit wiens houding je af kan lezen dat ze iets de rug toekeert. Wel koeien, maar geen fiets te bekennen.
Aha, verzucht je als in de eerste alinea dan toch gesproken wordt over een wielrenner. Maar dat is maar een korte proloog, en het gaat verder toch echt over iets heel anders!
Als dan het verhaal echt begint, heeft de ik-verteller het weer over de Amstel Gold race.
Het is al wel duidelijk: fietsen en ook de Tour spelen wel een rol, maar het is vooral het verhaal van een volwassen man die terugkijkt op een veelbewogen jeugd.
In het heden: elf jaar, zes maanden en tweeëntwintig dagen na het overlijden van zijn moeder is hij op bezoek bij zijn vader. Die heeft na de dood van zijn vrouw het huis halverwege de heuvel in Hoensbroek verlaten en woont nu langs de route van de Amstel Gold Race, langs de weg naar Maastricht.
Zijn vader vertelt graag over zijn verleden als fietser: hoe hij knecht was in een Franse wielerploeg en hoe het kwam dat hij de Tour niet uit reed, maar in plaats daarvan met een vrouw terugreisde naar Limburg. Hoe zijn profcarrière daarna wel afgelopen was en hij zijn aandacht verplaatste naar de mijnwerkerskoersen, die hij de een na de ander op zijn naam zette. En over zijn jongere broer die zeker talent had, en die hij tegen de wil van hun moeder en dus in het geheim trainde om in zijn plaats de Tour te gaan winnen.
Maar vanaf het begin is het duidelijk: er hapert iets in de relatie tussen vader en zoon... wat zit hier scheef?
Via een lange flashback en een zwart schriftje lezen we over de moeder, de mooie Spaanse Ana Maria, die na een bijna fatale vlucht via de Pyreneeën besluit dan maar mee te gaan met die bonkige Limburger. Van haar verleden heeft ze niets verteld aan haar zoon. Dat leest hij pas als hij na de dood van zijn moeder dat zwarte schriftje vindt, waarin zijn oom Frans, de jongere broer van zijn vader, haar verhaal heeft opgetekend.
Het is een schok… en het is nog niet alles.
Eindelijk wordt duidelijk wat er mis was in het gezin. Waarom zijn vader zo cynisch en zo’n moeilijk mens was.
De ik-verteller herinnert zich een mooie jeugd tot die ene dag waarop de aarde beefde. Vanaf dat moment leek zijn vader te veranderen. Niets was meer goed, de man ontstak om het minste of geringste in woede, en de zoon moest dat ontgelden. Als hij ontdekt waarom dat zo was, en alle puzzelstukjes van niet alleen zijn eigen verleden, maar ook dat van zijn moeder, vader en oom in elkaar kan passen, staat hij voor een moeilijke keuze.
Het is een meeslepend verhaal waarbij je je soms wel afvraagt of het nu nóg niet genoeg is, maar waarbij je niettemin geboeid doorleest. Gio Lippens weet het allemaal goed te doseren, en heeft een vlotte manier van vertellen, met rake typeringen en een vleugje humor. Ook het vleugje Spaanse magie accepteer je zonder problemen.
Na een verhalenbundel is dit zijn eerste roman, en ik zeg dat die zeer geslaagd is.
ISBN 9789020412383 | Paperback | 240 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | juni 2012
© Marjo, 06 juli 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
