Gemma Venhuizen

Toon alleen recensies op Leestafel van Gemma Venhuizen in de categorie:
Gemma Venhuizen op internet:
 

Alle bessen kun je eten Alle bessen kun je eten
alleen sommige maar één keer


'Het zou niet moeten mogen nu, niet hoeven, zonder mensen om me heen, maar mijn lichaam luistert niet. Het trillen van mijn lip, het prikkend gevoel, het versneld knipperen van mijn oogleden.
In een impuls glijd ik van de rots, kopje onder. Net op tijd. Het water veegt mijn wangen schoon en als ik boven kom heb ik alleen druppels op mijn wangen, geen tranen. Het is moeilijk huilen onder water.'


Voor een speciaal project van de kunstacademie waar ze fotografie studeert, wordt Jasmijn naar Spitsbergen gestuurd. Ze was liever naar een wat warmer oord gegaan, maar ze heeft geen keuze.
Misschien deels omdat dit haar niet lekker zit, reageert ze nogal overdreven als Michiel, haar vriend, haar belt en vertelt dat hij met een ander naar bed is geweest. Zo kwaad is ze dat ze haar mobieltje weggooit en ziet verdwijnen onder een hoop sneeuw. Want dat ligt er volop op deze godverlaten plek. Het ‘lijkt er zelfs warm in de nabijheid van een vriesvak in de supermarkt’, zo koud is het. Half bevroren vingers en neus, onmogelijk dik ingepakt en bepaald niet gekleed volgens de laatste mode, maar het belet haar niet verliefd te worden op Lars, een Noor, die sneeuwvlokken bestudeert. Lars lijkt haar ook wel aardig te vinden, maar echt hard loopt hij niet tot haar teleurstelling. Dan maar foto’s maken - daarvoor is ze tenslotte hier – met hem meegaan op de sneeuwscooter, misschien lukt het haar wel  hem  te ontdooien.
Jasmijn lijkt te zeer bevangen door de kou, ze begrijpt niet, of wil niet inzien dat Lars er niet helemaal voor gaat. Ze wil hem. Punt. De komst van Elena is een streep door de rekening, maar ook zonder deze nieuwkomer zal het Jasmijn niet lukken: Lars is ineens verdwenen. Zonder iets te zeggen.
Ook is ze haar camera kwijt, ze heeft dus geen foto’s. Nu twijfelde ze toch al of het wel goede foto’s waren, maar nu heeft ze niets.
En dat is waar het in dit boek om gaat: Jasmijn heeft haar hele leven al het gevoel dat ze niet aan de verwachtingen van anderen voldoet, kan voldoen. Haar ouders, op school, de jongens, allemaal willen ze iets van haar dat ze niet kan geven. Het maakt haar onzeker. Ze durft mensen niet dichtbij te laten komen, ze heeft een muur om zich heen, ze is bang voor contact, zelfs al wil ze het graag.
Het moet dus wel fout gaan als je een meisje als dit in haar eentje naar een onherbergzaam land laat gaan met een zeer moeilijke, bijna onmogelijke opdracht…

Qua sfeer is dit boek erg sterk. Het is niet voor niets dat Jasmijn naar het Noorden is gestuurd en niet naar Hawaï. Alleen in dit trieste niemandsland past het verhaal dat verteld moet worden. Door de verschillende tijden door elkaar te weven maakt Gemma Venhuizen de lezer nieuwsgierig. Waarom is Jasmijn zoals ze is? Wat brengt haar ertoe om helemaal in haar eentje die laatste reis te ondernemen?  Gekkenwerk immers, voor een jonge vrouw die niet geleerd heeft zich aan dit soort omstandigheden aan te passen. Dat ze deze beslissing neemt, is echter heel aannemelijk gemaakt.  Introspectie is iets waar Jasmijn tijd genoeg voor heeft.
Een psychologische coming-of-ageroman, in een sombere sfeer, maar wel overtuigend.


ISBN 9789038896335 | Paperback | 240 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | januari 2013

© Marjo, 27 februari 2013


Lees de reacties op het forum en/of reageer: