Eveline Vreeburg

Toon alleen recensies op Leestafel van Eveline Vreeburg in de categorie:
Eveline Vreeburg op internet:

 

Onder pesudoniem Onder pesudoniem


Het lijkt een niemendalletje, maar het is een boek dat soms hard aankomt.

De eerste zin trekt je al meteen in het boek ‘Salim, de eerste met wie ik het bed deelde, had billen die bij zijn naam pasten.’ Het zet de toon, het is zeker een verhaal met een erotische toets. Salim is een oudere getrouwde man, zijn billen blijken (gelukkig?) niet een onderwerp waar we meer over horen. Eigenlijk heeft hij niet zo’n grote rol in het verdere verhaal. Al vermoeden we dat hij mede de aanzet geweest zijn tot het leven dat Eefje leidt. Ze is op zoek naar een richting die ze aan haar leven kan geven. En vooral is ze op zoek naar liefde. Diverse mannen kruisen haar pad.

Tussen het verhaal van haar leven nu, als actrice in de grote stad, door lezen we herinneringen: er was een oudere zus, betrokken bij een – voorlopig - onduidelijk drama. Het heeft de levens van Eefjes ouders en van Eefje zelf danig beïnvloed. In de ik-vorm vertelt Eefje vertelt over het onvermogen om door te gaan met ‘gewoon’ doen. Door gaan met leven, terwijl dat leven onherstelbaar veranderd is.

‘Nog altijd in haar rol wierp mijn moeder een handdoek over mijn schouders. Met twee handen wreef ze over mijn armen. Ze fluisterde: ’zo, lekker schoon.’ Via de spiegel probeerde ik naar haar te lachen. Het was leuk geweest als ik naar haar had gelachen op dat moment.’


Het is een aandoenlijk verhaal, dat recht je hart ingaat, vooral door wat er niet verteld wordt. Want de pijn, het schuldgevoel wordt niet beschreven. Het zit tussen de regels, verstopt in soms harde woorden.

‘Waar ik niet aan dacht waren de momenten dat mijn zus haar longen uit haar lijf schreeuwde, het waren de ruzies, het was het geschreeuw, het lawaai zo dicht bij je oren dat het nasuisde zoals wanneer je tegelijkertijd aan elkaar denkt.’


Een mooie manier om een schuldgevoel te beschrijven, zoals ze ook zo mooi een niet bestaand besef van de tijd beschrijft:

‘Het was een zondagavond die later een woensdag bleek…’


Ik ben er tegen het einde van het boek pas achtergekomen wat de achtergrond van de schrijfster is, en ja, onwillekeurig beïnvloedt het de manier waarop je de tekst in je opneemt.
Maar ik vond het mooi. Een mooi en indringend egodocument.


ISBN 9789044616347 | Paperback | 189 pagina's | Uitgeverij Prometheus | april 2011

© Marjo, 15 juli 2011


Lees de reacties op het forum en/of reageer: