Eline de Boo

Toon alleen recensies op Leestafel van Eline de Boo in de categorie:
Eline de Boo op internet:
 

Blauw zeil Blauw zeil


Aan het begin van dit boek lijkt de ellende niet te stoppen. In het openingshoofdstuk krijgt een jonge vrouw een miskraam en komen we er meteen achter dat ze ook nog eens recentelijk de tsunami in Japan heeft meegemaakt, waarbij ze haar opa heeft verloren en veel leed heeft gezien. Wonderlijk genoeg zijn deze twee ingrijpende zaken niet de hoofdthema’s van dit boek, al neemt de miskraam nog een prominentere plaats in het verhaal in dan de tsunami. Het boek gaat vooral over onderlinge relaties en over durven zijn wie je echt bent. Familiebanden spelen dan ook een grote rol in het boek.

Marai heeft een Japanse vader en een Nederlandse moeder. Het huwelijk van haar ouders was slecht, ze leken weinig met elkaar te delen. Het enige wat hen bond, was hun autoritaire achtergrond die merkwaardig genoeg overlap bleek te hebben. Haar moeder ontvluchtte de gereformeerd Zeeuwse cultuur, haar vader de strenge Japanse. In het ontvluchten van dat keurslijf moeten haar ouders iets bij elkaar herkend hebben. Marai zelf heeft ironisch genoeg een enorme hang naar regels, orde, netheid en veiligheid en heeft niets van de vrijheidsdrang van haar ouders.

De moeder van Marai is inmiddels overleden. De band tussen moeder en dochter was moeizaam. Marai moest veel te vroeg in haar jeugd al zelfstandig zijn en had al vroeg het gevoel dat haar doen en laten haar moeder niet interesseerde. Al komt ze er pas veel later achter wat er aan die onverschilligheid ten grondslag lag.
Haar vader heeft zijn draai in Nederland nooit echt kunnen vinden. Hij is de taal ook nauwelijks machtig geworden. Marai heet dan ook eigenlijk Maria, maar doordat het haar vader niet lukte dat goed te spellen bij de burgerlijke stand is dat Marai geworden.
Materieel zorgt hij goed voor zijn dochter, maar ook van hem krijgt Marai weinig bevestiging. Hij noemt haar vaak ‘Jama’ wat hinderlijke obstakel betekent. Geen dingen die goed zijn voor je zelfvertrouwen.

Ook Oma in Zeeland kan niet goed uit de voeten met haar Japanse kleindochter. Zij heeft in een Japans kamp gezeten en haat alles wat Japans is. Ze vermoedt dat haar dochter haar kleindochter verwekt heeft als een ultieme wraak op haar moeder en spreekt haar kleindochter, ook in haar aanwezigheid, aan als ‘dat jappenspul’. Marai is kortom, doordrongen van de wetenschap dat ze voor niemand goed genoeg is. En nu blijkt dat voor haar gevoel voor haar ongeboren kindje ook nog eens het geval. Terwijl ze haar hele leven juist zo haar best heeft gedaan om aan ieders verwachtingen te voldoen.
Tegenover alle negatieve oordelen staan twee  tegenkrachten in het boek, twee sterkte personages die haar onvoorwaardelijk nemen zoals ze is; haar goede vriendin Joosje, die ook een Christelijke achtergrond heeft, maar niet gelooft in een strenge veroordelende God en een onbekende marktvrouw, die haar treft in het diepst van haar ellende en zonder enig oordeel gewoon goed voor haar is.


Wat ik mooi vond in dit boek is symboliek. Om te beginnen is er het alsmaar terugkerende blauwe zeil. Tijdens de tsunami zag ze hoe soldaten het lichaam van een kind bedekten met een fel blauw zeil. Dat zeil blijft terug keren in haar dromen. En in letterlijke zin vind ze er ook een in het keukenkastje van haar nieuwe huis.
Verder zijn er de papieren kraamvogels die Marai vouwt voor haar overleden kindje, haar overleden moeder en voor zichzelf, een van de ontroerendste scènes in dit boek. En tot slot duikt er aan het eind van het boek een beschadigde vaas op die ze, ondanks het aanbod van de verkoopster om een onbeschadigd exemplaar mee te nemen, tóch koopt. 

“Door zijn zware onderkant zal hij niet zo snel omvallen. Zo zou ze zelf ook wel willen zijn. Iemand met een stevige basis, die sterk is en weet wat ze wil. Nog meer voor zichzelf dan voor haar omgeving. Maar ook zou iedereen haar kunnen zien zoals ze echt is. Of dwars door haar heen kunnen kijken, alsof ze er niet is. Ook dat is prima”


Dat de perfectionistische Marai de vaas met barst tóch koopt is al een teken van het veranderingsproces wat de afgelopen maanden in haar heeft plaats gevonden, maar het staat symbool voor veel meer. Ze is zich los aan het maken van de verwachtingen van anderen. Ze wil, met verdriet en al, eindelijk zijn wie ze echt is. Wat heel voorzichtig en met horten en stoten meteen ook al leidt tot een echte ontmoeting in al haar kwetsbaarheid met haar grootouders en met haar vader.

Over dat groeiproces gaat dit boek, wat overigens een debuut is.


ISBN 978902399442 | Paperback | 270 pagina's | Uitgeverij Mozaïek | februari 2014

© Willeke, 03 maart 2014


Lees de reacties op het forum en/of reageer: