Daphne Huisden
Alles is altijd fictie
Alles is immers fictie...
Het jongmens is een vrouw, zij heeft een baan via een uitzendbureau, in de grote stad. Ze wil opnieuw beginnen, weg van haar overbezorgde bemoeizieke moeder, weg van dat gecontroleerde leven, waar geen item scheef mag staan, geen tijdschrift rond mag slingeren. Ook niet op haar eigen kamer, waar ze ontdekt dat de haren die ze tussen de lades stopt, steeds ergens op de grond liggen.
Haar moeder denkt dat ze binnen een week terug zal zijn, want de woning, - hm, groot woord, zeg maar de behuizing - staat op de nominatie om afgebroken te worden, ten behoeve van een parkeerterrein voor het nieuwe winkelcentrum. En bovendien: ze redt zich niet alleen. Vast niet.
Het meisje denkt er alleen te wonen, maar wordt meteen de eerste nacht al opgeschrikt. Een inbreker? Het is een oude man, die al snel eigenlijk de rol van haar moeder overneemt. Het zorggedeelte tenminste. Hij helpt haar los te komen van thuis.
‘Ik wil wedden dat jij nog nooit ergens tegenin bent gegaan. Altijd op tijd komen, geluisterd, nooit door rood lopen, of op je strepen staan.’
Ook haar vader, niet meer in leven, zei:
‘Word iemand! Wil je me dat beloven? Iemand. Worden. Een echt iemand, met gedachten van jezelf.’
Onze ik-figuur doet haar best. Probeert zich staande te houden in een vaak vijandige wereld.
Maar er gebeuren dingen die ze niet in de hand heeft. Er is een alcoholist die haar in de weg loopt. Op kantoor is er een ambitieuze collega die over lijken gaat. En dan is haar woning, een onzekere factor.
Maar ze moet zich er door heen slaan, ze kan niet opgeven. Ook niet als het niet zeker meer is wie wat doet. Dan weet ook de lezer niet meer wie ze is. Wie ze lijkt te zijn.
Verrassend debuut, dat je als je het uit hebt meteen opnieuw wil lezen. Je denkt van alles gemist te hebben. Of is dat ook fictie?
ISBN 9789044616361 | Paperback | 225 pagina's | Uitgeverij Prometheus | oktober 2010
© Marjo, 10 augustus 2011
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
