Clélie Avit
ik ben er
Elsa ligt in het ziekenhuis na een ongeluk tijdens een beklimming van een gletsjer. Ze ligt al twintig weken in coma. Ze weet dat omdat ze daarover heeft horen praten. Sinds zes weken hoort ze namelijk weer, maar dat is helaas onopgemerkt gebleven door de artsen.
Ze voelt niets, geen kou, warmte, en heeft geen verdriet of honger, is niet angstig... Het enige wat ze wel heeft, zijn nachtmerries over het ongeluk, verder ligt ze daar maar en laat alles maar gebeuren. Ze weet dat de artsen haar hebben opgegeven maar tot nu toe hebben haar ouders geweigerd de apparatuur waarin ze ligt, af te koppelen.
Thibaults broer ligt in het ziekenhuis, hij brengt zijn moeder daar naar toe, soms zelfs tot aan de deur van de kamer maar binnenstappen weigert hij. Zijn broer heeft namelijk met drank op twee meisjes doodgereden. Hij veracht zijn broer daardoor en wil hem nooit meer zien of spreken. Na weer een woordenwisseling met zijn moeder in de gang, vlucht hij blindelings het trappenhuis in, denkt hij... Hij laat zich met zijn ogen dicht langs de muur naar beneden zakken en probeert de storm in zijn hoofd tot bedaren te krijgen. Als hij zijn ogen open doet beseft hij dat hij niet in een trappenhuis is maar in een kamer waar een vrouw heel stil in bed ligt, het is Elsa.
Ondanks het gebliep van de apparatuur en het geluid van het beademingsapparaat doet de rust die in de kamer heerst hem goed. Het is er aangenaam warm, hij trekt zijn dikke winterjas en trui uit en nestelt zich op de keiharde ziekenhuisstoel en... valt in slaap! Elsa heeft wel gehoord dat er iemand is, iemand nieuw, hij heeft een heel eigen geluid. Ze hoort dat hij in slaap gevallen is en vindt dat prettig, dat is tenminste wat anders dan dat bezorgde gedoe om haar bed heen.
Later keert Thibault steeds terug naar de kamer van Elsa, zij wordt zijn rustpunt. Langzamerhand wordt hij verliefd op haar. Omdat de stoelen zo vreselijk zitten kruipt hij wel eens naast haar op bed en praat tegen haar als volwaardig mens, als vrouw. En Elsa? Elsa geniet, ze kijkt uit naar zijn bezoeken. Ze begint actie te ondernemen, ze zal en moet haar ogen open krijgen, haar hoofd naar hem kunnen draaien. Elke dag opnieuw geeft ze zichzelf als een mantra de opdracht 'Ik wil mijn hoofd draaien en mij ogen openen'.
Ze merkt kleine veranderingen in haar lijf op en Thibault wéét gewoon dat ze hem hoort. Eén keer heeft ze duidelijk een reactie getoond, of was dat toeval, zoals de arts zegt?
Maar dan komt de dag dat Elsa's ouders een beslissing moeten nemen, zullen ze Elsa's behandeling stoppen of niet? Thibault weet er niets van, hij heeft wel haar dossier gelezen maar weet niet wat die aantekening 'min x' betekend...
We lezen om en om in aparte hoofdstukken de gedachten en gevoelens van Thibault en Elsa. Thibault worstelt met zichzelf. Het ongeluk dat zijn broer veroorzaakt heeft zit hem dwars, hij is woedend op zijn broer maar mist hem ook. Zijn relatie is sinds een jaar over en hij heeft daar ook nog moeilijk mee. Diep in zijn hart wil hij wel een gezin stichten, net als zijn beste vriend Julien, maar dat toegeven kost hem moeite, hij is toch die onafhankelijke jongen... Hij beseft ook dat zijn verliefdheid op Elsa vreemd is, ze hebben nog nooit een woord gewisseld. Maar toch is hij tot over zijn oren verliefd... Hoe moet dat verder?
Elsa verkeert in een droomwereld, ze is alleen met haar gedachten. Bang is ze niet ondanks het steeds dreigender geluid dat ze de apparatuur stil zullen zetten. Ze zweeft in een soort niemandsland maar heeft wel gevoelens over haar familieleden, vrienden en... Thibault.
Het is een duidelijk een roman die op het sentiment inspeelt. De taal is eenvoudig, er staan geen prachtige zinnen in, en af en toe wordt er teveel uitgelegd en toegelicht. Toch leest het wel lekker weg en het is ook nog eens héél romantisch! De liefhebber zal hier zeker van genieten.
ISBN 9789401604543 | Paperback | 222 pagina's | Xander Uitgevers | oktober 2015
Vertaald door Carolien Steenbergen
© Dettie, 05 november 2015
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
