Eerst een huis
Cathelijn Schilder

De schrijfstijl in het boek Eerst een huis van Cathelijn Schilder kan naar mijn mening worden omschreven als humoristisch met een satirische ondertoon. Je krijgt niet meteen goed hoogte van de hoofdpersoon Marijn, een jonge vrouw die op het eerste gezicht een wat ondoorgrondelijk leven lijkt te leiden. Ze heeft een slecht contact met haar moeder en helemaal geen contact met haar vader. Wat dit heeft veroorzaakt wordt in het boekje aanvankelijk niet duidelijk en aan de gedachten van de lezer overgelaten. In de loop van het boekje wordt dit echter wel steeds duidelijker, maar niet heel expliciet. Marijn werkt als vrijwilliger in een verzorgingshuis en wandelt met een aantal bejaarden door de stad. Wat ze daar van vindt of waarom ze dat doet wordt eveneens niet helemaal duidelijk, maar dat is er ook wel weer grappig aan. De oudjes lijken wel heel erg gesteld op hun wandelmaatje. De lezer stelt zich in het begin van het boek voortdurend vragen als waar gaat dit heen en wat is er precies met Marijn aan de hand?

Marijn woont in een gekraakt huis in de buurt van een kunstnaar waarop ze verliefd lijkt te zijn. Het enige wat ze wil is in zijn nabijheid verblijven, ook al besteedt hij geen aandacht aan haar. Of is ze toch verliefd op David haar oude klasgenoot, die haar heeft “gered” tijdens een skiongeval op school? Door het hele boek heen is Marijn op zoek naar een geschikt huis. Dit doet zij met, hoe kan het ook anders, een ietwat louche aannemer, die zelf ook zijn leven niet geheel op orde lijkt te hebben. Je krijgt het gevoel dat dit het uiteindelijke levensdoel van Marijn is of haar enig houvast in het leven. Na elke bezichtiging laat ze de aannemer weten dat haar man (die er in werkelijkheid niet is!) de trap te steil vindt of de slaapkamer te klein. Kortom er moet opnieuw een huis bezichtigd worden in de stad.

Het boek en daarmee het leven van Marijn is doorspekt van radioberichten over de stijgende zeespiegel en andere berichten die onheil voorspellen. Dit gebeurt op zo’n subtiele manier dat je een vergelijk kunt trekken met het “echte” leven, waarin nieuwsberichten met onheilstijdingen eveneens een dagelijks onderdeel vormen van ons leven, waar we weinig of geen aandacht aan besteden. De mens en ook Marijn wordt onbewust geconfronteerd met het zaaien van angst door de media. De angst voor het stijgen van de zeespiegel wordt in het boek van Schilder uiteindelijk werkelijkheid, iets wat ze op zeer hilarische manier beschrijft. Op dat moment komt alles en iedereen samen in het boek.

Is de zoektocht naar het huis, de zoektocht naar de liefde en de zoektocht naar haar vader een metafoor voor de zoektocht naar veiligheid van Marijn? Is het lopen met bejaarden, het goed willen doen, de weg die Marijn moet afleggen? Uiteindelijk als Marijn genomineerd is voor een prijs voor haar vrijwilligerswerk, die uitgereikt zal worden door prinses Maxima valt alles alsnog letterlijk in het water. De vraag is of dit uiteindelijk allemaal zo erg is als de nieuwsberichten hebben doen verwachten?
Dit boekje leest als een trein en naast dat het je vermaakt met de nodige humor, zet het je ook aan tot nadenken.

Cathelijn Schilder (1980) is docent en tekstschrijver. Ze was de eerste winnares van de Hollands Maandblad schrijversbeurs voor proza. Er volgden meer korte verhalen, voor o.a. Hollands Maandblad en het radioprogramma De Avonden. In 2005 verscheen haar debuutroman De eenling.

ISBN 9789046812938 | Paperback | 176 pagina's | Nieuw Amsterdam | oktober 2012

© Ria, 01 oktober 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer: