Caspar Visser 't Hooft
Waldenberg
Als Menno, de verteller van het verhaal, zich op een bepaald moment de vraag stelt waarom hij zich eigenlijk zo druk maakt om Waldenberg, die niet eens ooit een vriend in de ware betekenis van het woord was, dan wacht de lezer gespannen op het antwoord.
Menno bevindt zich op een keerpunt in zijn leven. Zijn kinderen worden zelfstandig en hij vraagt zich af of zijn huwelijk nog wel de moeite waard is. Op zijn werk heeft hij het wel gezien. Het leven van jagen en jachten is hij beu en voor het geld hoeft hij het niet te laten: hij heeft zijn baas vaarwel gezegd en is een eigen kantoortje begonnen voor rechtsbijstand, speciaal voor musea. Het leven wordt rustiger, en hij krijgt de tijd om eens terug te denken aan vroeger. Aan Syl en Waldenberg, twee mensen die hij nooit vergeten is. Sylvia was ooit zijn vriendinnetje, ach, ze waren nog maar net tieners, en Menno besefte pas toen het te laat was, dat het meer had kunnen zijn. Ze ontmoetten elkaar bijna jaarlijks in Grindelried, het dorp in de Zwitserse bergen waar hun families de vakanties doorbrachten. Dat Waldenberg hier ook geweest moet zijn, dringt pas later tot hem door, als de verhalen van hun verleden duidelijk worden. Menno zal Waldenberg nog een keer ontmoeten in Leiden, waar ze allebei studeren, en later in Doesbergen, waar ‘gestoomd’ wordt voor tentamens. Ook Syl is daar, en enigszins met spijt hoort hij dat zij en Waldenberg een stel zijn.
Het leven is zoals het is: ‘het beloofde land ligt niet achter je, maar voor je...’
Dat Syl ooit een vage belofte was die hij zelf nooit ingewisseld heeft, dat weet hij, maar Waldenberg, waarom kon hij deze jongen die hij immers nauwelijks kende niet vergeten? Hij wil het weten! Wat was de betekenis van hun aanwezigheid, hun verschijnen in zijn leven? Waarom heeft hij er behoefte aan hen terug te zien?
Menno volgt de sporen terug in de tijd, en ontdekt dat het leven van Waldenberg niet voorspoedig is verlopen. Wat is er in zijn leven voorgevallen?
De terugblik van dit verhaal is gesitueerd in begin jaren tachtig. De hippiejaren zijn voorbij, vrijgevochtenheid moet plaats maken voor verstandig leven. Een tijd waarin men moest vechten voor zijn plekje in de maatschappij.
Nu Menno een nieuw pad is ingeslagen, hoopt hij begrip te krijgen over het verleden. Voorbij is voorbij, maar er is altijd een nieuwe toekomst. Een belofte zoals ook bergen een belofte inhouden. De bergen, de Zwitserse Alpen, zijn een toonbeeld van eeuwigheid, met steeds nieuwe toppen en een belofte van iets, wat dan ook, dat zich daar achter bevindt. Maar het zou ook kunnen zijn dat hetgeen achter de volgende top ligt, niet overeen komt met je verwachtingen.
Hoe zal dat voor Menno verlopen?
Caspar ’t Hooft schrijft boeken met een filosofische inslag zonder er meteen een zware thematiek van te maken. Het is aan de lezer: als je er geen zin in hebt dan neem je de overdenkingen voor wat ze zijn, en lees je alleen het verhaal over Menno en zijn zoektocht naar het verleden. Maar natuurlijk kan je ook meegaan in de gedachtegang. Wordt ons leven bepaald door wat er in het verleden gebeurd is? Hebben we altijd de vrije keuze om een andere weg in te slaan dan die gewezen lijkt? Wanneer dan ook?
Menno, Syl en Waldenberg hebben ieder hun eigen keuzes gemaakt. Had het anders gekund?
Wat ook in Vissers eerdere boeken het geval was: de natuur speelt een grote rol. In een naturalistische stijl ontvouwen zich de Alpen, en de karakters van de personages.
Een roman om nog eens op je gemak te herlezen en rustig te laten bezinken. Om opnieuw te genieten van het uitzicht, dat dan misschien wel anders is.
ISBN 9789086841097 | Paperback | 190 pagina's | Uitgeverij IJzer | oktober 2014
© Marjo, 16 november 2014
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
