De mooiste dagen zijn het ergst
Anke Scheeren

Lena Fernhout woont in een oude verlaten gymzaal met nog enkele anderen. Als ze een telefoontje krijgt van een onbekende die belt vanuit Toulouse en haar mededeelt dat het niet goed gaat met haar moeder, belt ze haar broer Sasha.
Omdat hij vliegangst heeft, nemen ze samen de trein naar Frankrijk, waar haar moeder is gaan wonen nadat ze alleen achterbleef. Haar man had haar verlaten toen Lena nog maar twee was. Hij was een Rus, vertelde haar moeder, en hij is terug gegaan naar Rusland. Sasha was vijf. Toen ook de kinderen op zichzelf waren gaan wonen, trok hun moeder naar Frankrijk.
"God woont toch in Frankrijk?' zei ze en was eigenlijk al meteen weg. Lena heeft haar nog een keer bezocht, maar dat was geen succes. Maar wie is Lena? Ze is niet een meisje dat succes heeft in haar leven, haar studie wil niet erg, en in de liefde gaat het ook maar zo-zo. Ze zoekt het geluk, zegt ze ergens, maar wat is geluk dan?

"Geluk is een raar woord. Het klinkt meer als een traditioneel Zweeds gerecht. Of een Middeleeuwse ziekte. 'Wat heb je?' 'Geluk.' 'Vervelend, man."

Ze gaat een beetje lukraak door het leven.
Ooit deed ze toelatingsexamen voor de kunstacademie: ze deelde badeendjes uit aan mensen die daarvoor hun naam en adres noteerden. Dat gaf Lena dan weer aan op een grote landkaart. Niemand had door dat ze het voorbeeld volgde van de eendjes van Curtis Ebbesmeyer, een Amerikaans oceanograaf. Die liet ooit 29.000 badeendjes van een schip in zee droppen en begon die te volgen.
Nu ze in de trein zitten ziet ze ineens eendjes uit de lucht vallen. Het is de aanleiding om contact te zoeken met de heer Ebbesmeyer, maar die reageert niet.
Na de dood van haar moeder probeert ze samen met een therapeut haar leven weer zin te geven. Daarvoor komen de eendjes weer uit de kast.

Toen ik het boek, dat ik toch met plezier heb gelezen, uit had, kon ik niet zeggen waar het boek nu eigenlijk over gaat. Een meisje probeert haar leven op de rails te krijgen, ok, maar is het meer dan dat? Ergens ontbreekt iets, het blijft niet echt hangen. Het is dus de manier van schrijven die mij het leesplezier bezorgd heeft: de afwisseling, de leuke kleine verhaaltjes, de mooie beschrijvingen, en de humor.

'Iemand die E.T een schattige film vindt, kan zo beroerd niet zijn.'

'Door een vuil treinraam zie ik hoe de wolken de zon omvatten als twee reusachtige, grijze handen. Ze knijpen hem uit als een citroen en tussen de vingers spettert het licht op aarde. De laaghangende mist verandert in een zilveren schim met witte onderrokken.'

ISBN 9789046804711 | Paperback | 158 pagina's | Nieuw Amsterdam | januari 2009
Zie ook de video

© Marjo, 08 juni 2009

Lees de reacties op het forum en/of reageer: