Harrie Seeverens
Categorie: Waargebeurde Verhalen
De spiegel
Leven met een hond
Op dat moment kon hij nog niet vermoeden dat er binnen enkele maanden na zijn uitschrijving zich een nieuwe patiënt zou aandienen. Het gaat om de 15-jarige Floortje, de hond van de familie Seeverens, die overal mee naar toe wordt genomen door de schrijver en zijn vrouw Paula. Floortje fungeert als een spiegel die de auteur wordt voorgehouden en waarin hij zijn eigen onmacht en ongeduld kan zien. De gevoelens en overdenkingen, die de zieke Floortje bij de auteur oproepen, zijn in dit boekje op prachtige wijze beschreven en van zeer uiteenlopende aard.
De voortdurende afweging die Seeverens en zijn vrouw maken, is wanneer het echt nodig zal zijn om Floortje te laten in slapen. Je leest door het verhaal heen dat zij daarbij steeds hun grenzen verleggen, waarbij de afweging of Floortje pijn heeft, steeds leidend is. Op grond van hun beider ervaring als arts wegen ze steeds af of er sprake is van ondraaglijk lijden voor Floortje, iets dat zelfs voor artsen toch nog niet zo eenvoudig lijkt te zijn. Door de sterke emotionele band die zij hebben met Floortje, is het daarnaast voor hen ook erg moeilijk om afscheid te moeten nemen van het hondje dat zo dierbaar voor hen is. Zo wordt ook de lezer een spiegel voorgehouden dat euthanasie ook bij mensen een zeer complexe beslissing is, zowel voor artsen als voor patiënten en hun dierbaren.
Harrie Seeverens maakt de meest uiteenlopende bespiegelingen in dit boekje naar aanleiding van de zieke Floortje. Bestaat de hemel van Dante en kan een hond ook in hemel komen? De auteur vertelt over de afspraak die binnen het gezin is gemaakt om elkaar in de hemel weer te ontmoeten en ook Floortje zou bij die ontmoeting aanwezig zijn. Waar in de hemel die ontmoeting dan zou moeten plaatsvinden, daar werd verder niet over nagedacht. Maar nu Floortje op het punt staat richting Dante's hemel te vertrekken, wordt dat in ene een actuele vraag.
Tijdens het hele proces ondervindt Seeverens ook een aantal keren dat wat Jung sychroniciteit noemt. Op wikepedia wordt dit beschreven als:
Synchroniciteit (letterlijk: gelijktijdigheid) is een acausaal, verbindend beginsel, in 1930 geformuleerd door de Zwitserse psychiater en psycholoog Carl Gustav Jung. Van synchroniciteit is sprake wanneer twee of meer gebeurtenissen min of meer tegelijkertijd optreden in een voor de betrokkene zinvol verband, dat niet noodzakelijk als causaal wordt ervaren. Eenvoudig gezegd: je ervaart het als "meer dan gewoon toeval"; omdat de twee gebeurtenissen voor jou met elkaar te maken schijnen te hebben, maar niet zo dat het ene het andere heeft voortgebracht.
Het meest expliciete voorbeeld hiervan in het boek van Seeverens is het volgende. Floortje kan op een gegeven moment haar ontlasting soms niet meer ophouden en daarom slaapt zij op de stenen vloer van de hal waarop kranten zijn gelegd. Als de auteur op een ochtend de kranten verzameld, blijkt Floortje precies dat deel van de krant niet te hebben volgepoept, waarin een artikel staat van een arts over een mogelijk diagnose en behandeling voor dit verschijnsel. Toeval of niet? We kennen allemaal dit soort ervaringen.Dit boek van Seeverens is niet alleen voor mensen die leven met een hond de moeite waard om te lezen.
Over de auteur: Harrie Seeverens (1948) was internist en werkzaam bij het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport.
ISBN 9789463381611 | Paperback | 174 pagina's | Uitgeverij Aspekt | maart 2017
© Ria, 17 augustus 2017
Lees de reacties op het forum en/of reageer:
