Probeer mij niet te begrijpen, hou van mij
Sanne Claessens

Toen ik aanbood, een recensie te schrijven over ‘Probeer mij niet te begrijpen, hou van mij’, van Sanne Claessens had ik slechts een vaag idee over ‘boulimia nervosa’. Vraatzucht was het enige wat ik mij hierbij kon voorstellen. Over oorzaken en gevolgen bleef ik in het ongewisse. Alvorens een sprong in het ongewisse te wagen leek het toch nuttig, mij eerst wat beter te informeren. Wikipedia (1) gaf mij voldoende basisinformatie, zowel over de ziekte (eetbuien, afgewisseld met compenserende handelingen, zoals braken of het gebruik van laxeermiddelen), als over oorzaken (schaamte, schuldgevoelens, minderwaardigheids-complexen, sociaal isolement) en mogelijke gevolgen (zowel fysiek als psychisch). Het is immers nooit gemakkelijk, zich een beeld van een ziekte te vormen, zonder er zelf mee geconfronteerd te zijn of worden.

Het verhaal bestaat uit een inleidend gedicht, een voorwoord (rechtvaardiging van het boek), vijfenveertig (chronologisch geordend) korte hoofdstukken (telkens voorafgegaan door een motto, dat in enkele woorden het hoofdstuk samenvat), een hoofdstukje geschreven door drie vriendinnen, en een nawoord. Regelmatig wordt de prozatekst onderbroken door eigen poëtische reflecties en dagboekfragmenten, die nauw aansluiten bij belangrijke gebeurtenissen in het verhaal.

Het inleidende gedicht vat alles in enkele woorden samen. ‘Verdriet’ is hierin het kernwoord. Immers, ook al zie je het niet, toch kan het verdoken aanwezig zijn. Een woord, dat je ook terugvindt in schuld, schaamte, minderwaardigheid, alleen zijn. Maar hoe komt iemand er uiteindelijk toe, daarom weg te kruipen in een verdomhoekje, en zichzelf vol te steken met eten (en het daarna terug uit te braken) ?
Voor Sanne was er tot haar twintigste niets aan de hand. Toch was niet alles rozengeur en maneschijn. Er is toch altijd dat gevoel dat er iets in jezelf nooit tevreden is. Maar wie heeft zo’n gevoel niet gehad ? Hoe de zelfzekerheid langzaam plaats maakte voor onzekerheid (onder andere door verlies) wordt duidelijk aan de hand van de verhouding tot anderen. Telkens weer werd de Sanne geconfronteerd met het ‘dik zijn’, zonder hier over te kunnen praten. De verwerking gebeurde “achter gesloten deuren”, je praatte er gewoon niet over met anderen. Ziekte is een eenzame strijd, en zo ook voor Sanne. Ze voelde zich regelmatig “niet serieus genomen”, ook niet door de hulpverlening. Toch zijn er ook mensen geweest, waarop zij kon bouwen, tijdens de lange strijd, met vallen en opstaan, tegen haar ziekte. Dit blijkt niet alleen uit Sanne’s eigen woorden, maar ook uit die van haar vriendinnen, in het afsluitende hoofdstuk van het boek.

Het boek is heel vlot geschreven, dit merkt men al direct in de eerste hoofdstukken. De schrijfster beheerst haar taal. De overgangen tussen proza, poëzie en dagboekfragmenten verlopen vloeiend. Het is geen boek dat men in één ruk uitleest. Het kan gerust even opzij gelegd worden, de draad kan gemakkelijk weer opgepikt worden. Ik werd niet teleurgesteld in de verwachtingen die ik koesterde bij het begin van het boek. Het was de bedoeling van Sanne, aan de hand van haar eigen levensverhaal, hulp te bieden aan mensen die zich in een gelijkaardige situatie bevinden. Ik denk dat zowel patiënten als mensen, die slechts zijdelings met deze ziekte geconfronteerd worden, baat kunnen vinden bij het lezen van dit boek. Het verhaal van Sanne, voor wie het schrijven van dit boek zeker een deel van haar genezingsproces uitmaakte, is een voorbeeld, en al hoewel ziektepatronen nooit helemaal identiek verlopen, zullen velen zich toch kunnen inleven in de beschreven situaties.

ISBN 9789085396079 | Paperback | 236 pagina's | Uitgeverij Free Musketeers | december 2006

© Lezer100, juli 2007

Lees de reacties op het forum en/of reageer: